اللهم عجل لولیک الفرج

باور به حس خوب ندارم، جز دیدن حرم وضریح ،جز کنار سجاده نشستن ودعا کردن ،سال گذشته سه بار حرم رفتم، یکبار با کاروان ودوستانم ،یکبار به دعوت برادرم وبار سوم به دعوت دایی به پابوس آقا رفتم، امسال یکبار هم، تا حالا قسمت نشده، از نسیم رضوان مرتب پیام می آید و هربار نگاه می کنم وبه امام سلام میدهم، حساب امام از همه جداست،هزاربار هم که سلام کنم، ترسی از واکنش امام ندارم و هربار میدانم پاسخش جز مهر نیست، امام چطور توانسته با دشمن ویا قاتلش به مدارا رفتار کند، بدی را به خوبی جواب دهد بدون هیچ چشم داشتی خوب باشد،برعکس همه که خوبی را حتی به بدی جواب می‌دهند ، شهریار در شعرش درباره‌ی سازش امام حتی با دشمنش نوشته ، بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا،حالم بد است وگیر میدهم به قاتل امام رضا ،زیر لب می گویم چطور امام را مسموم کردند، رفتار حضرت رسول با آن شخص که برسرش خاکروبه ریخت حرصم را درمی آورد ،آیه ی قرآن که می گوید، انتقام را به من واگذار وهمه را ببخش، کمی آرامم می کند ،حالا حالم بهتر است ومی گویم اسلام دین مهربانی است، وقتی رسول اسلام و امامان همه مهربانند ،انتخاب مهر وبخشش بهترین انتخاب است، یادم می آید وقتی امام، فرد مسنی را درخیابان می بیند، وقتی می بیند ناتوان است، نگران او می شود، به مردی پیری که هیچ حس عاطفی به اوندارد،برعکس امروز که محبت واحترام هم با بده بستان‌های دیگر دنیا قاطی شده ومن هربار بعد از سلام به امام ، حس بهتری دارم به بی توقعی از مردم ، حتی به جواب سلام هایم ، حس خوب را باید از امام خواست، از دینش،چه از دور، چه از نزدیک

زنان عراق بهتر از ما آداب عبادت را بجا می آورند، لباس‌های مرتب اصلا صورت وسیرتشان از ما بهتر است خیلی زیباترند، نه دماغ شان عملی است نه هیج جایشان، اما واقعا زیبایند، چقدر زیبا نماز ودعا می‌خوانند، دعاهایشان هم مثل نمازشان دسته جمعی است، عزاداری هایشان چقدر پراز معناست، انگار بجای تمام سهل انگاری های ما در عبادات این عراقی ها جبران می کنند خلاصه که از ما ازاین نظر به جرات می گویم خیلی جلوترند، حالا وقتی برگردم دلم برای صدای بهشتی که نزدیک اذان نخوردن را تذکر میداد ننوشیدن را تذکر میداد، تنگ می‌شود، صداهایشان از همنشینی با قرآن زیباست، شاید زنان آسمانی این شکلی باشند، شاید صدایشان مثل این صداهاست هرچه هست خیلی زیباست، اصلا حال حرم قابل تعویض با هیچ حالی نیست، با هیچ کجا من به این حال وهوا شوق بسیاری دارم

حسرت ودق کردن را نمی پسندم، به مسجد کوفه که می رسم از محل عبور اولیا خدا عبور می کنم، اینجا محل خلافت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بوده است، به گمانم هنوز هم دارد خلافت می کند ومن نمی بینم، این امام اولادش را چرا این مردم آزار دادند نفس کم می آورم به دیوار تکیه می زنم دستم را به دیوار میزنم این دیوارها این زمین همه شاهد امام بوده اند به آنها خیره خیره نگاه می کنم، امام قبل از افطار در این مکان نماز می خواند، به غذای افطار امام به انتظار خانواده تا پدرشان برسد وباهم افطاری بخورند، امام تلاش میکرد به آگاهی مردم، کاش تک تک این مردم تلاش می‌کردند، کاش جای حسرت خوردن ودق کردن تلاش کنم اگر این حسرت بگذارد، زنی از وقتی وارد می شود تا نزدیکی محراب مرثیه خوانی کند وبغل وا کرده است می‌خواهد محراب را بغل کند با دوربین از زن فیلم میگیرم.

خاک عراق با ایران واین سرزمین با وطن تفاوت‌های بسیاری دارد، باد وخاکش بلاخیز است، برعکس ایران که سرحال می آورد، تا وارد میشوی وارد درد وبلا می شوی، بیخود نیست که از اسمش بوی بی وفایی به یاد می آید، باورم این است نه زنی باوفا باشد نه مردی، دخترخاله ام زنگ می‌زند، تماس را تصویری میزنم که حرم را ببیند درست روبروی حرمم بادیدن حرم اشک از چشمش سرازیر می شود وسط اشکها وباآن صدای سوزناک برای من یعنی دخترخاله اش خانه ای در عراق از خدا می‌خواهد وشوهر وخلاصه که دخترخاله جان عزمش را جزم کرده به سروسامانم، که وسط حرفش حرم را نشانش می دهم ودر دلم می گویم دست از این افکار که جز بوی دنیا نمی دهد بردار وبیا کمی حال خوب از امام طلب کن، می گویم این همه راه را تا این سرزمین به حرمت ائمه اطهار علیهم السلام می آیم نه هیچ دیگری، بحث را عوض می کنم وبا دخترخاله برای بیماران حاجتمندان دعا می کنیم وتلفن را قطع می کنم. از حالا شوق رفتن به مسجد کوفه را دارم تا فردا عصر که به مسجد خودم را برسانم.

تا دو ساعت قبل از خارج شدن از وطن هر که زنگ زد با آب وتاب گفتم دارم از وطن خارج می شوم، از این وطن که لحظه شماری میکردم برای بردن نامش چی به من رسیده بود نمی‌دانم، تا این لحظه ام که یک وطن می گویم وصدتا وطن از دهانم خارج می شود، چند نفری زنگ زدند که بعد ازشنیدن نام وطن کلی مسخره ام کردند، که جوری میگی خروج از وطن، انگار داری کجا میری! شش، هفت ساعت آخه راهیه، مردم دو سه روز، یک هفته طول می کشه سفرشون، که هربار گفتم، صبر کنن حالا ببین کی گفتم یه روزم سفرم، به قصد خروج از وطن یک هفته طول می کشه،دو ساعت قبل از حرکت چند نفری درخواست کمک مالی کردند که بعد از پیگیری متوجه شدم جز گوش بری قصدی در کار نیست وباید به چند نفر برای خرید جهیزیه کمک میکردم که از فیض وسعادت انفاق بی نصیب ماندم. جر مبلغ مورد نیازم دسترسی به حساب بانکی نبود ودریغ از یک پیامک واریزی، از این وطن که شوق وذوق تمام جانم از نامش است هیچ خیری به من نرسیده وهربار جز شکر خدا وتحمل واکنشی ندارم، گاهی به این نتیجه می رسم که جای تحمل را با مسخرگی عوض کرده ام و از طرف خودم بدجوری مورد تمسخر قرار گرفته ام.