اللهم عجل لولیک الفرج

آشغتگی خواب وخیال را از سرم پرانده وحمله های موشکی اسرائیل، کشته شدن بهترین سرداران کشور آرامش همه را گرفته است ، دنبال جایی می گردم برای دعا ومثل همیشه گوشه ای کز می کنم ومشغول دعا می شوم، گاهی بین دعا، شعر میلاد عرفان پور درباره ی شهدا یادم می آید، زیر لب زمزمه می کنم، ما مدعیان صف اول بودیم، خودم را سرزنش میکنم که یک دعای درست حسابی هم یاد نگرفتی، تو به چه درد میخوری؟! این شعر را رهبر دوست دارد وبا خواندنش دلش برای شهدا تنگ می شود واشک می ریزد با یاد اشک رهبر عزیز بیشتر خودم را سرزنش می کنم، با صدای زنگ گوشی از حال وهوای دعا بیرون می آیم، یکی از دوستانم است، می گوید فردا تشییع چند شهید است وقرار می گذارد با هم شرکت کنیم، دعاهایم بی جان است، حتی به جان خودم نمی نشیند، تشییع شهدا را یکی از هزاران کمک شهدا می دانم، هربار با آمدن شهید عده زیادی دور شهید در گلزار، در مراسم جمع می شویم که دیدن چنین جمعی در روزهای دیگر بی سابقه است،یقیین دارم در مراسم تشییع، دعا کردن وحضور دسته جمعی از خواسته های شهداست، می‌دانند فراموش می کنیم ،می دانند کمک به یکدیگر وکنار هم بودن را فراموش می کنیم، هربار می آیند رنگ ورویی تازه به دنیا ببخشند، اینبار آمده اند تا مراسم شان جای امن تری برای دعاهایمان باشد حتی امن تر از خانه هایمان

حالا سال‌های آخر درسم در حوزه است، روز اولی که آمدم به همه اعتنا می کردم برعکس بچه های تهران که به ما بچه شهرستانی ها حسودی شان می شد وبی محلی می‌کردند، سرم پر از اطلاعاتی بود که مطمئن بودم بقیه از آنها بی خبرند بقیه خانمهای خانه داری بودند که ازدواج کرده بودند ودرسشان را خانه ی شوهر ادامه داده بودند، آن روز یکی از خانم‌ها در دلش گفته بود این دختر چقد از خودش تعریف می کنه بعد که با هم دوست شدیم ورفیق گرمابه گلستان شدیم خودش،گفت در جوابش گفتم باید در جواب استادی که می پرسد خودت رو معرفی کن باید بنظرت چی گفت، استاد از همه پرسید تا حالا چکار کردید خانمها گفتند من سه تا یا مثلا چهار تا بچه دارم دخترم چندساله است واز این حرفها نوبت که به من رسید گفتم دانشگاه رفتم از رشته ام گفتم که سالها آرزوی خودم بود از آرزوهایم گفتم که به مزاج خانمهای کلاس خوش نیامده بود، با اخمها با مهرها وهر رفتاری یک‌جور رفتار می کنم، جز وقتی اخم وکلام کسی به دین ومذهب باشد طاقت نمی آورم واخم می کنم وصدلیم بالا می رود، از اول اینجور بوده ام حالا که دارم درسم را در حوزه تمام می کنم حتما این رفتارم بیشتر هم شده، بعد از چندین سال تحصیل در حوزه باید تغییر کرده باشم هم من وهم بقیه ی دوستانم ان شاء الله همه تغییر خوب کرده باشیم جوری که در رفتار وکردارمان پیدا باشد حواسمان باشد خوبی تغییرهای خوب از روی ریا نباشد ان شاء الله

باور به حس خوب ندارم، جز دیدن حرم وضریح ،جز کنار سجاده نشستن ودعا کردن ،سال گذشته سه بار حرم رفتم، یکبار با کاروان ودوستانم ،یکبار به دعوت برادرم وبار سوم به دعوت دایی به پابوس آقا رفتم، امسال یکبار هم، تا حالا قسمت نشده، از نسیم رضوان مرتب پیام می آید و هربار نگاه می کنم وبه امام سلام میدهم، حساب امام از همه جداست،هزاربار هم که سلام کنم، ترسی از واکنش امام ندارم و هربار میدانم پاسخش جز مهر نیست، امام چطور توانسته با دشمن ویا قاتلش به مدارا رفتار کند، بدی را به خوبی جواب دهد بدون هیچ چشم داشتی خوب باشد،برعکس همه که خوبی را حتی به بدی جواب می‌دهند ، شهریار در شعرش درباره‌ی سازش امام حتی با دشمنش نوشته ، بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا،حالم بد است وگیر میدهم به قاتل امام رضا ،زیر لب می گویم چطور امام را مسموم کردند، رفتار حضرت رسول با آن شخص که برسرش خاکروبه ریخت حرصم را درمی آورد ،آیه ی قرآن که می گوید، انتقام را به من واگذار وهمه را ببخش، کمی آرامم می کند ،حالا حالم بهتر است ومی گویم اسلام دین مهربانی است، وقتی رسول اسلام و امامان همه مهربانند ،انتخاب مهر وبخشش بهترین انتخاب است، یادم می آید وقتی امام، فرد مسنی را درخیابان می بیند، وقتی می بیند ناتوان است، نگران او می شود، به مردی پیری که هیچ حس عاطفی به اوندارد،برعکس امروز که محبت واحترام هم با بده بستان‌های دیگر دنیا قاطی شده ومن هربار بعد از سلام به امام ، حس بهتری دارم به بی توقعی از مردم ، حتی به جواب سلام هایم ، حس خوب را باید از امام خواست، از دینش،چه از دور، چه از نزدیک

زنان عراق بهتر از ما آداب عبادت را بجا می آورند، لباس‌های مرتب اصلا صورت وسیرتشان از ما بهتر است خیلی زیباترند، نه دماغ شان عملی است نه هیج جایشان، اما واقعا زیبایند، چقدر زیبا نماز ودعا می‌خوانند، دعاهایشان هم مثل نمازشان دسته جمعی است، عزاداری هایشان چقدر پراز معناست، انگار بجای تمام سهل انگاری های ما در عبادات این عراقی ها جبران می کنند خلاصه که از ما ازاین نظر به جرات می گویم خیلی جلوترند، حالا وقتی برگردم دلم برای صدای بهشتی که نزدیک اذان نخوردن را تذکر میداد ننوشیدن را تذکر میداد، تنگ می‌شود، صداهایشان از همنشینی با قرآن زیباست، شاید زنان آسمانی این شکلی باشند، شاید صدایشان مثل این صداهاست هرچه هست خیلی زیباست، اصلا حال حرم قابل تعویض با هیچ حالی نیست، با هیچ کجا من به این حال وهوا شوق بسیاری دارم

حسرت ودق کردن را نمی پسندم، به مسجد کوفه که می رسم از محل عبور اولیا خدا عبور می کنم، اینجا محل خلافت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بوده است، به گمانم هنوز هم دارد خلافت می کند ومن نمی بینم، این امام اولادش را چرا این مردم آزار دادند نفس کم می آورم به دیوار تکیه می زنم دستم را به دیوار میزنم این دیوارها این زمین همه شاهد امام بوده اند به آنها خیره خیره نگاه می کنم، امام قبل از افطار در این مکان نماز می خواند، به غذای افطار امام به انتظار خانواده تا پدرشان برسد وباهم افطاری بخورند، امام تلاش میکرد به آگاهی مردم، کاش تک تک این مردم تلاش می‌کردند، کاش جای حسرت خوردن ودق کردن تلاش کنم اگر این حسرت بگذارد، زنی از وقتی وارد می شود تا نزدیکی محراب مرثیه خوانی کند وبغل وا کرده است می‌خواهد محراب را بغل کند با دوربین از زن فیلم میگیرم.