اللهم عجل لولیک الفرج

خاک عراق با ایران واین سرزمین با وطن تفاوت‌های بسیاری دارد، باد وخاکش بلاخیز است، برعکس ایران که سرحال می آورد، تا وارد میشوی وارد درد وبلا می شوی، بیخود نیست که از اسمش بوی بی وفایی به یاد می آید، باورم این است نه زنی باوفا باشد نه مردی، دخترخاله ام زنگ می‌زند، تماس را تصویری میزنم که حرم را ببیند درست روبروی حرمم بادیدن حرم اشک از چشمش سرازیر می شود وسط اشکها وباآن صدای سوزناک برای من یعنی دخترخاله اش خانه ای در عراق از خدا می‌خواهد وشوهر وخلاصه که دخترخاله جان عزمش را جزم کرده به سروسامانم، که وسط حرفش حرم را نشانش می دهم ودر دلم می گویم دست از این افکار که جز بوی دنیا نمی دهد بردار وبیا کمی حال خوب از امام طلب کن، می گویم این همه راه را تا این سرزمین به حرمت ائمه اطهار علیهم السلام می آیم نه هیچ دیگری، بحث را عوض می کنم وبا دخترخاله برای بیماران حاجتمندان دعا می کنیم وتلفن را قطع می کنم. از حالا شوق رفتن به مسجد کوفه را دارم تا فردا عصر که به مسجد خودم را برسانم.

تا دو ساعت قبل از خارج شدن از وطن هر که زنگ زد با آب وتاب گفتم دارم از وطن خارج می شوم، از این وطن که لحظه شماری میکردم برای بردن نامش چی به من رسیده بود نمی‌دانم، تا این لحظه ام که یک وطن می گویم وصدتا وطن از دهانم خارج می شود، چند نفری زنگ زدند که بعد ازشنیدن نام وطن کلی مسخره ام کردند، که جوری میگی خروج از وطن، انگار داری کجا میری! شش، هفت ساعت آخه راهیه، مردم دو سه روز، یک هفته طول می کشه سفرشون، که هربار گفتم، صبر کنن حالا ببین کی گفتم یه روزم سفرم، به قصد خروج از وطن یک هفته طول می کشه،دو ساعت قبل از حرکت چند نفری درخواست کمک مالی کردند که بعد از پیگیری متوجه شدم جز گوش بری قصدی در کار نیست وباید به چند نفر برای خرید جهیزیه کمک میکردم که از فیض وسعادت انفاق بی نصیب ماندم. جر مبلغ مورد نیازم دسترسی به حساب بانکی نبود ودریغ از یک پیامک واریزی، از این وطن که شوق وذوق تمام جانم از نامش است هیچ خیری به من نرسیده وهربار جز شکر خدا وتحمل واکنشی ندارم، گاهی به این نتیجه می رسم که جای تحمل را با مسخرگی عوض کرده ام و از طرف خودم بدجوری مورد تمسخر قرار گرفته ام.

چطور با دیدن حرم هنوز زنده ام ،اگر تو امام زنده ای تا تو را نبینم این منم که مرده ام

از وقتی پدر وبرادر م نیستند زیاد دلم تنگ می شود یعنی تازه دارم دلتنگی را تجربه می کنم، این حالم هر چه هست از ویروس نیست، فاصله تا حرم فاصله ی هرروز  است اما من آدم روزهای اول نیستم، حالم خوب نیست، تا حرم می شنوم میزنم زیر گریه، در جواب آدمها هاج و واج نگاه می کنم، مثل بهت زده ها، روز اول نه راه طولانی بود ونه گرما می‌شناختم نه سرما، سحرها، عصرها تا حرم می آمدم وبرمی گشتم، حالا وهوای معصومانه  حرم سرحالم آورده بود، چند روز دیگر باید برویم، یادش برای من که یک ربع برمیگردم فقط یک ربع که افطاری وسحری بخورم، خارج شدن از حرم سخت شده حالا چطور باید بروم، کاش می شد یک گوشه ی، حرم ماند، به من باشد می مانم حیف که این قانون‌های که آدمها درست کرده اند جز دست و پاگیری  نیست، مثل روزهای اول سرحال نیستم، رفت وآمد زیاد خسته ام کرده، اما سرسوزنی از شوقم به امام  کم نمی شود.امام  تنها پناه  دلتنگهاست. 

تلاشم برای نجات از چنگال ویروس سرماخوردگی بی نتیجه است، همه همان روز اول مریض شدند وتنها راه حلم برای نجات پناه بردن به حرم بود به همراه یک پتو وزیرانداز، از دو روز پیش پیش هوای نجف خیلی سرد شد مخصوصا شبها سرمای سوزناک این سرزمین که اگر به خاطر حرم آقا نبود راحت می گفتم، این سرزمین نحس است، امروز روز 23 رمضان مریض شدم، بااین ویروس که کاری نمی شود کرد، اما باید مراقب بود،از لباس‌های زمستانی وپتوی ضخیم هم کاری ساخته نیست، چندتا قرص از داروخانه میگیرم وهمان روز اول کمی حالم بد است روزهای بعد دارم بهتر می شوم، کشان کشان نانی تهیه می کنم غذایی، همراهان محترم بیشتر از هرکاری بفکر جنگ و مقصریابی هستند کسی نداند فکر می کند اردوی مقصر یابی است، بیخیال این ستیزها دارم فکر می کنم این جماعت بیشتر از اینکه بدنبال تشکیل یک دولت کریمه باشند، دنبال سوء استفاده از هم هستند، همه از حوزه آمده ایم، شاید یکی از علت‌هایی که مردم از حوزه ای ها تنفر دارند این رفتارشان باشد، چرا حوزوی ها به آبرو و اعتبار حوزه واز همه مهمتر امام زمان روحی له الفداه و رهبر جمهوری اسلامی ایران فکر نمی کنند؟! دعا می کنم این رفتارشان را درست کنند. آمین یا رب العالمین