اللهم عجل لولیک الفرج

امسال به لطف امام، موقع تحویل سال کنار حرم امیرالمؤمنین علیه السلام بودم، رها کردن بهترین وشاد کردن زمان سال کنار عزیزان کمی سخت است و قبل از تصمیم نهایی سرزنش شدم توسط خودم، اما بعد با پشیمانی از افکار پریشان دست برداشتم، آقا از همه عزیزتر است از همه ی عزیزانم، لحظه تحویل خودم را تحویل گرفتم که چه کار خوبی کردی دختر آفرین به تو، هرگوشه ی حرم خانمها مشغول عبادت بودند، یک عده دعا می خوانند، یک عده برای امیرالمؤمنین وبچه هایش نوحه می‌خوانند، آخر هر مظلوم علی زنها ناله می‌زنند اشک می‌ریزند، این لحظه ها قابل مقایسه با کنار هفت سین وخانواده نشستن نیست، امسال کنار ضریح دارم به آقا می گویم آقا دست دلم را گرفتی، دارم خدارا شکر می کنم، در محضر امیرالمؤمنین از صفات همسر واولاد عزیزش حرف میزنم به درک شب قدر توجه می کنم، شاید در شب قدر انجام همه ی این اعمال است، دارم فکر می کنم وآخر سر تقدیر امیرالمؤمنین وقضا هیچکدام کشته شدن امیرالمؤمنین را به دست یتیمی که امام نانش داد و بزرگش کرد حق نمی‌دانم، شب قدر شاید یعنی معنی مظلومیت امیرالمؤمنین را درک کردن، دنیایی که جایی برای امیرالمؤمنین در آن نیست و امیرالمؤمنین از خدا می‌خواهد اورا از مردم بگیرد وبه رستگاری خود اقرار می کند، برای مردم از خدا، دوستی ومحبت میخواهم، خواست خدا را می‌خواهم و می خواهم دنیا پراز خواست خداباشد، خدا بهتر می‌داند از همه بهتر وبیشتر می داند مثل حالا که بعد از یه عمر، لحظه ی تحویل سال خواسته کنار آقا باشم

نگرانم که  با این  حال بد به حرم برسم،از همراه داشتن حال بد شرم دارم، جلوی تابلوی ورودی حرم، کلام امیرالمؤمنین علیه السلام نصب شده است ، تعدادی مرد و زن ایستاده اند و تابلو را می خوانند، در این کلام، امام خود را با قرآن مقایسه کرده است، یکی از مردها می گوید، امام وقرآن هر دو پاکند، این حدیث را چندبار قبلا  خوانده ام، حالا حال و هوای حرم به حدیث خواندن هم تاثیر دارد، نفسی تازه می کنم، انگار سالهاست نفس نکشیده ام، چقدر دلم می‌خواهد یک گوشه حرم بمانم وبه در دیوار حرم نگاه کنم وحدیث و کلام امام علیه السلام را بشنوم از زبان زائران، جز کلام امام به هر حرف وحدیث بی میل ورغبتم، همانجا میان جمعیت گوشه ای می نشینم، نشستن در حرم هم حال وهوای دیگری دارد، زمین حرم خستگی را از پاها می‌گیرد، بیخود نیست که شهدا کنار امام را به هر جایی ترجیح می‌دادند، اینجا چشم می چرخد، دورتا دور  حرم بدنبال امام ودوستان امام، این سرزمین وشهر نجف،بوی نفرت می دهد تا وقتی به حرم برسی،هر چه جلوتر می روم بی تابتر می شوم و بیشتر بی تاب می شوم تا جلوی ورودی،نه دیگر خبری از نگرانی است، نه دیگر  دلواپسی می ماند.هیچ کجا حرم نمی شود 

به دختری که از همه کوچکتر بنظر می رسد می گویم یواش پادری را جمع می کردی ومی شستی این الم شنگه راه نمی افتاد، چرا من مثل بقیه نیستم، همه اهل جار زدن هستند سر خودشان هم داد می‌زنند، ایراد گرفتن خوب است، برعکس ایرانی ها، عراقی ها اصلا آدمهای سختگیری نیستند، شاید از سختگیری به اینجا رسیده اند، حالا فقط کمک می کنند کار راه بیافتد بدون سر وصدا برعکس ما ایرانی ها که سر هر حرف و اشکالی قیل و قالی راه می اندازیم که بیا وببین،اگر آدمها اهل فهم بودند ودرک بیشتر ودرست وبجایی و داشتند، حتما احساس غربت کمتر بود، احساس تنهایی وهمه ی دردهای بزرگ بشریت کمتر می شد.

بین اقوام ودوست وآشنا دنبال همسفرم آخر سر تنها راهی حرم می شوم، راه را بلدم اولین بار نیست که زیارت می آیم و اینبار اولین بار است که تنها آمده ام اول خیابان، حرم است وآخر خیابان حسینیه، از اول تا آخر خیابان هاج و اج به اطراف نگاه می کنم نزدیک حرم کبوترها خرامان خرامان در کوچه در حرکتند، هیچ ترسی در وجودشان نیست، اینها بیشتر امنیت حرم را باور کرده اند،تا من، باور من هرچه هست از باورشان کمتر است، به ورودی حرم که میرسم حیرتم زیاد است آنقدر که مسئول ورودی خانمها با دست راه را نشانم می دهد، کمی خجالت می کشم وتا حرم با حیرت می روم و برمیگردم،عده ای بلند دعا می کنند دعاهایشان برای همه است،زنی از امام می‌خواهد گره از کار همه باز کند، از حرم که برمیگردم کمی جلوی سکوی حرم روبروی ورودی می ایستم، زنها به ورودی که می رسند راه را گم کرده اند مسئول ورودی خانمها با دست راه را نشانشان می دهد، شاید مثل. من اولین بار است که تنهایی به حرم آمده اند.

علت همهمه ی آدمها وداد وبیداهای دنیا، سر حسادت است، نه سر رقابت، از این حسادت و قیل وقال باید به جایی پناه برد، امسال هم که آقا نطلبیده مشهد بی مشهد، دستم را زیر چانه میزنم، به نشانه ی افسوس، صدای پیام گوشی را می شنوم از گروه حوزه است، پیام اردوی تهذیبی را می بینم، انگار که گمشده ام را پیدا کنم شروع می کنم، پیام وسوال جواب وسر آخر اسمم را می نویسم، اما تا حرم را نبینم باور نمی کنم، گروه واسامی اعضا وعکس پروفایلها هم خیلی چنگی بدل نمی زند، معلوم است که زنها هرکدام مشغول بچه داری هستند و با دختر وپسرهایشان مشغولند،هیچوقت آدم حسودی نبوده ام، اما بچه های در آغوششان در عکس ها ، آغوش خالی از بچه را بیاد می آورد. کمی از بی عرضه گی زنها حرص میخورم، حالا حداقل باید سه چهار تا بچه داشته باشند،کمی شبیه به مادر شوهرها شده ام، از همین اول تکلیفم را باخودم معلوم می کنم باید بیخیال همه ی خیال‌های صدتا یک غاز می شوم، اینبار باید با شعور ودرک راهی حرم باش ، هیچ کجا حرم نمی شود. از دنیا و کاروبارش باید به حرم پناه برد.